Μεγάλη απήχηση και δημοσιότητα είχε στην Χίο το Σαββατοκύριακο που πέρασε με εκδηλώσεις τόσο στο Αίπος στα εγκαίνια των αθλητικών εγκαταστάσεων της Κιβωτού του Κόσμου, του Αιγαίου όσο και στο Δημοτικό Στάδιο της Χίου Λεωνίδας Μίχαλος (καί γράφω το Λεωνίδας Μίχαλος) γιατί έχει μεγάλη σημασία , με τους 32ους Αιγαιοπελαγίτικους αγώνες στίβου !
Κυριακή πρωί ωραία μέρα ,ξεκίνησα περπάτημα από το σπίτι μου και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα μπροστά στην ανοικτή είσοδο του σταδίου, η πόρτα ανοιχτή και γνωρίζοντας ότι γίνονται οι Αιγαιοπελαγίτικοι αγώνες Ξύπνησαν χιλιάδες αναμνήσεις από τον χώρο που από το 1959 που κατέβηκα στην πόλη από το χωριό μου την Καλλιμασιά μέχρις το 1965 ήταν η καθημερινότητα της ζωής μου και είχα να μπω μέσα απο το 1992 στην συναυλία της ΦΑΓΕ και των Ενόπλων Δυνάμεων με την Σοφία Βόσσου τον Ανδρέα Μικρούτσικο και τρεις ακόμη τραγουδιστές και είχα την διοργάνωση τότε ως αντιπρόσωπος της ΦΑΓΕ και μπουκάρισα μέσα με το έξυπνο τηλέφωνο στο χέρι και αποθανάτισα τους χώρους μέσα στο στάδιο και όλα τα πέριξ πού σχεδόν τα περισσότερα έχουν αλλάξει μορφή εκτός τις κερκίδες, αποδυτήρια το γήπεδο τον στίβο σε άλλη μορφή με τάπητα και φυσικά τα κτήρια φρεσκοβαμένα και σε άριστη κατάσταση μίλησα με ανθρώπους του συνεργείου Υγείας για Self test τράβηξα αρκετές φωτογραφίες που καταγράφουν την σημερινή σύγχρονη εποχή του Σταδίου αλλά οι παλιές αναμνήσεις ήρθαν με εικόνες στο μυαλό και στην επιφάνεια πριν ακριβώς από 62 χρόνια πού για πρώτη φορά μπήκα σ αυτό το Στάδιο.
Θυμάμαι τον πρώτο άνθρωπο που είδα από το παράθυρο του σπιτιού μου που νοικιάσαμε και ήταν κολλημένο στον τοίχο του σταδίου και σήμερα είναι πολυκατοικία ήταν ο Δημήτρης Κεσπέρης (Μπήχτης) πού αμέσως πιάσαμε κουβέντα και με ρώτησε εάν ήθελα την Κυριακή που είχε αγώνες ποδοσφαίρου να πάω στην καντίνα και να πουλώ στις κερκίδες όλα τά είδη από αναψυκτικά μέχρι ζαχαρώδη και όλα τα συναφή προϊόντα και φυσικά με μεγάλη χαρά δέχτηκα και ξεκίνησα μία συνεργασία πού εξελίχθηκε γρήγορα στην αρχή της καριέρας μου σε πολλούς τομείς της δραστηριότητας μου και ειδικότερα στο τένις όπου μεγαλούργησα σε όλους τους τομείς κοινωνικές και αθλητικές σχέσεις….έχω γράψει πολλές φορές γιαυτό και δεν χρειάζεται σήμερα!
Σήμερα στην θέση του τένις είναι το κλειστό γήπεδο δίπλα στο στάδιο ανατολικά .
Στην γωνιά στις κερκίδες δίπλα στα γραφεία ήταν δύο μεγάλα βαρέλια γεμάτα πάγο και μέσα πορτοκαλάδες λεμονάδες γκαζόζες και φυσικά το πανέρι με τα ζαχαρώδη. Θυμάμαι όταν του είπα ότι είμαι Καλλιμασιώτης και με την ομάδα του ΟΜΉΡΟΥ ενώ έπαιζαν άλλες ομάδες ποδόσφαιρο μου είπε πήγαινε σ αυτήν την κερκίδα και ξεκίνησε να πουλάς και φώναξε ζήτω ο ΟΜΗΡΟΣ…στην αρχή το φοβήθηκα αλλά το τόλμησα και ως εκ θαύματος διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί χωραήτες που ήταν οπαδοί του ΟΜΉΡΟΥ, ήταν η εποχή που πριν δύο χρόνια είχε πάρει το κύπελλο της ΠΕΤΡΟΓΚΑΖ το 1957 και συμπαθούσαν τους τότε παίχτες τον κανονιέρη Παντελή Φιστουρή, τον δορυφόρο Γιώργο Ψαλτάκη που έβγαζε γκολ με ανάποδα ψαλίδια τον Δημήτρη Μπογή στρατηγός , τον αέρινο Γιάννη Κοντοποδιά, τους Θανάση Συράκη, Μιχάλη Κωνσταντίνου ( Καρούλα) ,Λευτέρη Ζούμα, Γιάννη Κοκκώδη, Σίμο Πουλάδα , Τσαλίκη Γιάννη Σωτηράκη ,Γιάγκο Αργυρούδη ,Νίκο Μπογή (Πουλάο) , Μαθιό Σωτηράκη, Κόκκας Μπογής, Στέλιος Συράκης, Δημήτρης Αρακάς και πολλοί ακόμη που δεν μου έρχονται στο μυαλό μου.
Το όνομα Μπήχτης του το κόλλησαν όταν το 1936 σε έναν αγώνα της Αστραπής Χίου με μία Τουρκική ομάδα το μοναδικό γκολ το πέτυχε ο Δημήτρης Κεσπέρης με σούτ απο την σέντρα και έγινε ο μεγάλος χαμός με πανηγυρισμούς!
Ο Δημήτρης Κεσπέρης και για συντομία θα γράφω ( Μπήχτης) ήταν η ψυχή και η ζωντάνια του σταδίου για όλες τις δουλειές ένας άνθρωπος που ήρθε πρόσφυγας με την μάνα του την κυρά Χρυσάνθη και την αδερφή του από τα Μικρασιατικά παράλια μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922.
Η ζωή του συνυφασμένη με τον αθλητισμό και ήταν από τους πρώτους ποδοσφαιριστές όταν ξεκίνησε η δημιουργία όλων των αθλητικών γεγονότων στην Χίο από το 1924 και εντεύθεν.
Το 1925 ο δήμος Χίου παραχώρησε 6.000 στρέμματα στον Λεωνίδα Μίχαλο στην περιοχή ΜΕΖΆΡΙΑ όπου σταδιακά έκτισε Ορφανοτροφείο ΘΥΛΕΩΝ σημερινό Πανεπιστήμιο Αιγαίου, την Εμπορική Σχολή Χίου σημερινό ΓΕΛ και το Δημοτικό Στάδιο πού φέρουν όλα το όνομα του Λεωνίδας Μίχαλος,
Το Στάδιο όπως και όλα τα άλλα ιδρύματα ήταν έτοιμα από το 1930 οπότε από τα χρόνια εκείνα ο Μπήχτης ανέλαβε και επιστάτης του σταδίου και μάλιστα στο ανατολικό μέρος υπήρχε και σπίτι όπου έμενε με την οικογένεια του όπου αργότερα έφτιαξε και την συζυγική του οικογένεια με δύο κορίτσια.
Η περιοχή ΜΕΖΆΡΙΑ απλωνόταν μέχρι τον Αγιασμένο και αποδεικνύεται ότι το τέμενος του Αγιασμένου ήταν συνέχεια με το νεκροταφείο πού ήταν όλη η περιοχή τα ΜΕΖΆΡΙΑ.
Οι Αιγαιοπελαγίτικοι αγώνες ξεκίνησαν από το 1927 έως το 1968 όπου έγιναν 8 φορές με πρώτη στην Μυτιλήνη και εναλλάξ στην Χίο και την Σάμο όπου μέχρι τότε ήταν τα νησιά πού συμμετείχαν στους Αιγαιοπελαγίτικους αγώνες.
Ήμουν ευτυχής πού συμμετείχα τα χρόνια εκείνα σε δύο Αιγαιοπελαγίτικους αγώνες ως αθλητής στίβου καθώς και σε άλλους αγώνες του ΣΕΓΑΣ.
Με την οικογένεια του Μπήχτη είχαμε φιλική σχέση και θυμάμαι αργότερα την δεκαετία 1970 μετά την συνταξιοδότηση του που διέμενε στην περιοχή της Ατσικής είχαμε πάει με τον Γιάννη Ζαφείρη χειρουργό όπου εργαζόμουνα και τον εξέτασε με βουβονοκήλη πού είχε από τα χρόνια εκείνα με τα βάρη πού σήκωνε και τον κύλινδρο που τραβούσε ή έσπρωχνε για να πατηθούν τόσο το τερέν στο τένις όσο και ο στίβος πού τον βοηθούσα και του έλεγα από τότε πιο μαλακά.
Από το 1986 έγιναν ετήσιοι οι Αιγαιοπελαγίτικοι αγώνες με την συμμετοχή όλων των νησιών του Αιγαίου.
Σήμερα είχαν συμμετοχή στους αγώνες από 16 νησιά του Αιγαίου πελάγους με 500 αθλητές και πολλά αθλητικά σωματεία.
Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα που έγινε ήταν η Μικρασιατική το 1924 από τους πρόσφυγες Έλληνες της Μικράς Ασίας και από το 1934 ξεκίνησε τοπικό πρωτάθλημα με τις ομάδες Μικρασιατική , Αετός ,Κανάρης Καπέλας, Λαίλαψ Αστραπή και ΟΜΗΡΟΣ Καλλιμασιάς και η ΕΠΣΧ δημιουργήθηκε το 1939. Αυτά για την ιστορία.
Παραθέτω όσες περισσότερες φωτογραφίες νέες και παλιές από τις αθλητικές εκδηλώσεις στο Δημοτικό Στάδιο της Χίου για να μένουν στην ιστορία της Αθλητικής Χίου!
Το σημερινό μου κείμενο το αφιερώνω αντί μνημοσύνου στον αείμνηστο Δημήτρη Κεσπέρη ( Μπήχτης) πού πάντοτε ήταν με το τσιγάρο στο χέρι ακόμη και στην θάλασσα όταν έκανε μπάνιο…επίσης ήταν και καλός κολυμβητής!
Αιωνία η μνήμη του!
Χίος 12 Οκτωβρίου 2021
Λευτέρης Πυκνής Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
